Inmiddels is het nu echt einde seizoen, qua weersomstandigheden kun je nog prima concoursen eind september begin oktober blijkt maar weer. De jaargetijden zijn de laatste 10 jaar ook dusdanig veranderd dat je in deze tijd nog prima vluchten kunt organiseren, alleen de duivensport kon dit “tempo” niet bijhouden en start nog altijd met de eerste vlucht in de sneeuw en nachtvorst zo rond eind maart. Ach, ja waarom zou je meegaan met de tijd, liefhebbers zat toch? De rui is in deze tijd de grootste vijand, deze laat zich door verduisteren, bijlichten en op nest spelen wel bijsturen, maar momenteel is het toch lastig om alles nog in de pluimen te houden, dus wat dat betreft zijn we blij dat het er voor dit jaar weer op zit. 2018 gaat voor ons in de boeken als op zijn minst, merkwaardig, de start was dusdanig bar en boos dat we serieus er over dachten om er mee te stoppen. De roofvogels hebben maandenlang duiven gepakt, soms 3 binnen 5 kwartier en om dan de motivatie te vinden om door te gaan viel niet mee. Vooral eind maart wanneer je eigenlijk de dag niet eens rond kan draaien met uitlaten e.d. sta je al met 2-0 achter, daarnaast nog een jong gezin en een volle werkweek werkt er aan bij dat je eigenlijk geen tijd hebt om op redelijk niveau mee te doen. De weinige vrije tijd die je dan in je hobby stopt moet zich dubbel en dwars uitbetalen anders is dit geen jaren vol te houden aangezien de gang naar het hok een plezierige moet zijn en geen struggle. We hadden ook ons breekpunt, zelfs voor we überhaupt aan het vluchtseizoen waren begonnen, het aantal duiven dat werd gepakt was abnormaal hoog en als ik zo terug kijk zou ik niet eens weten hoeveel duiven er dit jaar al met al gesnapt zijn, ik denk dat het boven de 50 stuks is en dan houdt ik laag aan. Ondanks dat we met een onbedoeld uitgedunde en gestreste ploeg aan de start kwamen pakten de duiven het dit jaar wederom voortreffelijk op, In ons rayon (4) bleken er geen hokken te zijn die ze beter hadden tot 500 km en zelfs vanaf 600/700 km onder zware omstandigheden werd er gewonnen. Ik vraag me wel eens af waar onze duiven tot in staat zouden zijn als ze op een hok zitten waar volop tijd is, geen storende factoren zoals roofvogels, plus een betere ligging meer centraal in de afdeling (in Blijham komt op zaterdag geen veer over, logisch in een dorp waar 1 liefhebber speelt) en je dus in alle rust de duiven kunt voorbereiden en spelen. Er fladderen nu nog een paar piepers om de deur die dus zoals gezegd dit voorjaar de buffer gaan vormen voor de basis ploeg en dus allemaal slachtoffer gaan worden. We hopen maar dat we 2019 beter mogen starten dan het afgelopen jaar het geval was, dat mag duidelijk zijn.
Onze beste kweekduivin, hier worden we dan wel weer vrolijk van, wat een lijst (prestaties alleen van eigen hok) en dat voor een duif waarvan pas in 2016 de eerste jongen werden gehouden voor eigen gebruik. helaas is de lichting van 2018 niet in beeld, alles voortijdig van het hok gesnapt door onze trouwste supporters…..